'Alsof je iemands hoofd binnenstapt'
Kwetsbare, jonge mensen zien we, tijdens de presentatie 's middags. Ze durven het: uit hun comfortzone stappen en er gaan staan voor hun eigen klasgenoten. De meesten stonden voor het eerst van hun leven op een podium. Teksten over vriendschap komen voorbij, beats met behulp van borstgeroffel en geluid van stromend water, en live gezongen acts die op het Songfestival niet zouden misstaan. Dit alles voorzien van dynamische korte filmpjes over het maakproces. En alles is door henzelf gemaakt.
Fiona Kelatow: "Het is alsof je iemands hoofd binnenstapt, je wordt volledig ondergedompeld in hun wereld. Je maakt als publiek een ontdekkingstocht langs eilandjes waarop de leerlingen presenteren wat zij allemaal hebben bedacht, waarover ze zich verwonderen."
Hebben ze dit echt allemaal zelf bedacht? vraag je je af. "Natuurlijk helpen wij ze", zegt Fiona, "en sturen we af en toe een beetje bij. Maar de ideeën komen allemaal van hen. Wij als docenten zijn vooral bezig met loslaten om ruimte te bieden voor wat er ontstaat. Vervolgens gebeurt het echt in het moment. Ze beginnen vaak heel timide - durf ik dit wel? kan ik dit wel zeggen? - maar als ze er eenmaal staan is het alsof ze nooit anders hebben gedaan."
Wat er gebeurt, gaat veel verder dan dat ze samen een voorstelling hebben gemaakt. We zagen leerlingen de leiding nemen die op school stil blijven. Na afloop staan ze te glunderen, soms met een traan, van trots. Sommigen willen nu beslist op zang- of acteerles, of hebben geproefd hoe het is om als DJ je eigen muziek in een zaal met goed geluid te kunnen spelen. De onderlinge band die is ontstaan tussen iedereen die heeft meegewerkt, gaat ook nooit meer voorbij, en laat bij iedere betrokkene, van deelnemer, kunstenaar, productiemedewerker tot bezoeker, een blijvende herinnering achter.